دیروز در فیسبوک، دوست خوبم عطیه حاجیان حرف حساب شده ای را زد :
سوال :
دلگیر بودن غروب جمعه ربطی به مساله غیبت امام زمان (عج) داره ؟
بنده یک مقاله ای خوندم که نوشته بود که نویسنده از یک فرد اهل معنی دلیل دلگیری غروب جمعه ها رو پرسیده و ایشون گفتن که «چون در آن لحظه قلب مقدس امام عصر (ارواحنافداه) به سبب عرضه ی اعمال انسانها، ناراحت و گرفته است، آدم و عالم متأثر می شوند. او قلب و مدار وجود است.»
اگر این صحیح هست چطور اختلاف ساعات و لحظه ی دلتنگی جمعه ها توجیه میشه ؟ همه ما که جمعه ها به وقت غروب ایران دلگیر نمیشیم ! اصلا آیا در کشورهای دیگر هم چیزی به اسم دلتنگی غروب جمعه وجود داره یا فقط تو کشورهاییه که شنبه روز اول کاری هست ؟ من شخصا + تعدادی از شیعه های مقیم کشورهای دیگه این احساس رو یکشنبه ها داریم . و اصلا یک موضوع روانشناسی مطرح هست به نام "دلگیری یکشنبه غروب" یا
sunday afternoon blues
عده ای دلیل دلتنگی غروب جمعه رو ظهور نکردن امام زمان در اون روز جمعه میدونن . اصلا مگر آیه نازل شده که امام زمان حتما حتما حتما جمعه ظهور می کنند ؟ اگر دوشنبه ظهور کردند باید به اینکه امام زمان هستند شک کنیم ؟ اصلا معنای منتظر چیست ؟ یعنی باید فقط جمعه ها منتظر باشیم ؟ فقط جمعه امکان آمدن ایشون هست ؟
این یک سوال بود ... خواهش می کنم با من مثل یک از دین برگشته رفتار نکنید !
راستش من هم قبلا به این موضوع توجه کرده بودم. جالب اینجاست که وقتی می دیدم دوستانم در همین دنیای مجازی از غروب جمعه ناله میکنن و پست های مربوط به انتظار منتشر میکنند، بارها از خودم میپرسم پس چرا من دلم نگرفته؟ چرا من از این غروب جمعه شاکی نیستم.
جایی که من زندگی میکنم روزهای جمعه و شنبه تعطیلات آخر هفته محسوب میشود. روزهای پنجشنبه که از خوابگاه به خانه می آیم، از خوشحالی میخواهم بال درآورم. روزهای جمعه از اینکه درکنار خانواده ام هستم احساس شادی و خوشحالی دارم. مخصوصا غروب های جمعه که اکثرا با خانواده دور هم مینشینیم و میوه میخوریم و حرف میزنیم. بهترین لحظه های زندگی ِ من هستند.
اما در مقابل، روزهای شنبه هر چه به ساعت پنج عصر نزدیک تر میشود، دلم بیشتر میگیرد و وقت خداحافظی که میرسد احساس میکنم همه ی انرژی های منفی دنیا به سمت من در حرکت هستند. شاید بگویید این حس بخاطر دور شدن از خانواده باشد. اما وقتی مدرسه هم میرفتم، غروب شنبه ها همین وضع بود.
به نظر من، بعد از یک روز یا دو روز استراحت و دور بودن از استرس های کاری یا درسی، در لحظات پایانی احساس دلتنگی و دلگیری به آدم دست میدهد. مخصوصا اگر آن روز را خیلی خوب گذرانده باشد و یا در کنار خانواده و دوستان و عزیزانش باشد. حالا وقت ِ آن رسیده که باز از نو هفته ای جدید پر از فعالیت و به دور از این جو ِ صمیمی قرار بگیرد. این قضیه ربطی به تنبلی یا دوستدار علم وکار بودن یا نبودن، ندارد.
و دوستم- خانم عطیه حاجیان- نکته خیلی مهمی بیان کرد. نسبت دادن این دلتنگی به امام زمان و موضوع ظهور، کار درستی نیست. من از خیلی از اساتید مباحث مهدیت شنیده ام که روایات مربوط به ظهور بیشتر به روز شنبه اشاره دارد تا جمعه. اما تعیین کردن یک روز مشخص برای ظهور، کار درستی نیست. یک منتظر باید هر لحظه از زندگی اش منتظر شنیده خبر ظهور امامش باشد. ( البته من شنیده بودم در روایات داریم که اعمال شیعیان در روز پنجشنبه و دوشنبه به امام عصر عرضه میشو.)
متاسفانه صدا و سیما هم در ترویج این فکر نقش زیادی داشته است. اینکه فقط روزهای جمعه نماهنگ ها و سخنرانی های مربوط به امام زمان را پخش میکند و بدتر اینکه فقط غروب های جمعه است که از نیامدن امام زمان می گوید و این حزن را به مخاطبان خود القا میکند. فردای روز جمعه همه ی برنامه ها روال عادی خود را پیش میگیرند و دوباره پنجشنبه شب که میرسد، همه ی شبکه ها به یاد امام زمان میافتند و «خدا کند که بیایی» و باز غروب جمعه اشک و آه که «نیامدی». این خود میتواند ضربه ی بزرگی به باورهای یک شیعه وارد کند. مساله ظهور برایش به صورتی شرطی در می آید. اگر جمعه بود، اما زمان ظهور میکنند و اگر جمعه نبود که هیچ. چه بسا در طول هفته انقدر درگیر کارهای خود باشد که توجه اندکی به ظهور و امام عصرش داشته باشد.
پی نوشت :
فقط بگو کدوم هفته کدوم روز ، کجا منتظر رسیدنت شم
میخوام کاری بدم دست خودم که ، خودم بهونه اومدنت شم.
(از حدیث دهقان)
بعداً نوشت:
اگر قصد نوشتن نظرتان را دارید، لطفا طوری ننویسید آن را که انگار این متن را از یک ضد ِ شیعه ای خوانده اید که شبهه به باور و اعتقادات شیعه وارد کرده است. من حرف بدی نزده ام و اعتقادات شیعه را زیر سوال نبرده ام. حالا که من غروب های جمعه دلم نمیگیرد، ینی اینکه شیعه نیستم و منتظر ظهور آقایم نیستم؟ لطفا دقت کنید در نوع نوشتن و بیان آن
